Last Updated on 4 september 2018 by Pieter Thysen
Op zaterdag 18 en zondag 19 augustus 2018 organiseerde Pingkolo zijn 2e editie van het C-criterium te Bierbeek.
PALMARES
> Palmares
Beulen. Dat zijn we. Had ik vorige keer niet gewed dat een traditie geboren was? Wel, ik heb die weddenschap gewonnen. Moet ik daar blij om zijn? Wat doen we onszelf in godsnaam allemaal aan?
Hoe lang is ons organisatiecomité al bezig met vergaderen? Dacht je dat het warm water maar één keer moet uitgevonden worden? We hebben alles toch al eens gedaan! We weten wat er goed was vorige keer. We weten wat er beter kon. Waarom moet elk actiepuntje opnieuw gewikt en gewogen worden. Ge-evalueerd en geherevalueerd. Nog eens van boven bekijken. En ook van onder, natuurlijk. Van links, van rechts, van voor en achter. En oeps. We zijn vergeten van binnen en van buiten te kijken. Maar ja, goede thee wordt nu eenmaal op precies tweeëntachtig graden geschonken.
Ok. Tot hier was het nog maar de kleine organisatiekern. Maar dan deint te kring uit. Het provinciaal comité moet de aanvraag evalueren, aanpassingen vragen en goedkeuren, ze moeten scheidsrechters mobiliseren die hun vrij weekend willen opofferen om de juiste spelers en tellers aan de juiste tafels te krijgen, en de juiste uitslagen in hun computer.
De deelnemers van vorig jaar wordt aangeraden om op tijd beginnen om zich in de fitness af te beulen om hun conditie bij te werken, en in de ploeg hun techniek en tactiek bij te schaven.
De ploegen uit de buurt worden vriendelijk verzocht om weer tafels, boardings en scoreborden uit te lenen,
De clubleden worden gemobiliseerd om sponsors te ronselen. En om materiaal mee aan te sleuren. Om spaghetti en pannenkoeken klaar te maken voor een heel leger. Om tijdens het weekend broodjes te komen smeren, en croques te bakken. Om de koelkasten te vullen met drank. Om te laten weten wanneer je helpende handen ingezet kunnen worden tijdens het tornooiweekend.
En alsof de zomer nog niet warm genoeg was, voelen we de temperatuur verder stijgen als er twee weken voordien amper 100 inschrijvingen zijn. “En hoeveel waren er vorig jaar rond deze tijd?”
En als dan de zaal uiteindelijk klaar staat – indrukwekkend – , als de scheidsrechters zelfzeker binnenkomen – alles onder controle -, als de eerste deelnemers aan het recreantentornooi zich schuchter aanmelden – moet ik mij hier inschrijven?-, als de eerste drankjes uitgeschonken worden – een cola graag – , voel je de spanning wegebben. Het komt goed.
Een 200-tal spelers, verdeeld over 10 reeksen. Van vederlichte beginneling tot doorwinterd zwaargewicht. Die allemaal hun beste beentje voorzetten. Die blij zijn met een geslaagde smash of een gelukte diepe verdediging. Die wat teleurgesteld zijn als ze toch hun wedstrijd verliezen, of nipt de kwalificatie missen voor de volgende ronde. Die fier en uitgelaten zijn als ze, met wat geluk of volkomen verdiend, op het podium mogen staan en hun geldprijs of hun geëtste trofee – kijk, ze zijn rood dit jaar – in ontvangst mogen nemen.
Zondagavond druipen ze allemaal af. Moe van de vele wedstrijden, maar tevreden over resultaat, of spel, of omkadering.
Ons rest alleen nog de opruim. Ook nog wel een beulenwerk als je het nuchter bekijkt. Maar dat voelt heel wat lichter nu we het weekend weer geslaagd kunnen noemen.
“Zeg, zouden we volgend jaar niet beter…?”
We gaan weer gewillig voor de bijl.
Een dikke proficiat aan de winnaars, en een nog dikkere dankjewel aan iedereen die, op welke manieer ook, er mee voor gezorgd heeft om van Pingkolo’s 2de C-Criterium een succes te maken.
Herman
